حدیث دوستى نيكى و نيكان

السنّة ابن ابى عاصم ـ به نقل از عبداللّه‏ بن مسعود ـ : نزد پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهبوديم كه سوارى آمد و مَركب خود را كنار پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نشاند و گفت : اى رسول
خدا ! من از فاصله هفت [شب راه] به سويت آمده‏ام . بدنم را خسته كرده‏ام ، شب را به بيدارى و روز را به تشنگى گذرانده و مَركبم را خسته كرده‏ام تا از تو درباره دو خصلت كه خواب شبانه را از من ربوده است ، بپرسم .
پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهبه او فرمود : «نامت چيست ؟» .
گفت : زيدُ الخَيل (زيدِ اسبْ‏يار) .
فرمود: «تو زيد الخير (زيدِ نيكْ‏يار) هستى. بپرس كه چه بسا دشوارى‏اى كه درباره‏اش پرسش شده [و پاسخ گرفته شده ]است».
گفت: از تو درباره نشانه خداوند متعال در كسى كه او را مى‏خواهد و نشانه‏اش در آن كه او را نمى‏خواهد ، مى‏پرسم .
فرمود: «شب را چگونه به صبح آوردى؟».
گفت : در حالى به صبح آوردم كه نيكى را و هر كه آن را انجام دهد ، دوست دارم و اگر خودم آن را انجام دهم ، يقين به پاداشش دارم و اگر آن را از دست بدهم ، احساس علاقه به آن مى‏كنم .
پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهبه او فرمود : «هان ! اين همان نشانه خداوند است در كسى كه [خدا] او را مى‏خواهد ، و امّا نشانه‏اش در آن كه او را نمى‏خواهد ، اين است كه اگر تو را براى كارهاى ديگرى [جز نيكى ]مى‏خواست ، تو را براى آنها آماده مى‏كرد و باكش نبود كه در كجا تباه گردى!» .