حدیث ديدار خدا

حلية الأولياء ـ به نقل از ابراهيم بن ادهم ـ : خداوند متعال به يحيى بن زكريا عليهماالسلام وحى كرد : «اى يحيى ! با خود عهد بسته‏ام كه هرگاه بنده‏اى از بندگانم‏مرا دوست بدارد و اين حالت‏را از او بدانم‏و ببينم،گوش شنوايش، چشم بينايش، زبان گويايش و قلب دريابنده‏اش شوم. پس چون چنين
شود ، پرداختن به جز مرا منفورِ او مى‏گردانم ، فكرش را دوام مى‏بخشم و شبش را به شب‏زنده‏دارى و روزش را به روزه‏دارى خواهم گذرانْد .
اى يحيى ! من همنشين قلبش و نهايت اميد و آرزويش هستم و هر روز و هر ساعت به او مى‏بخشم . پس به من نزديك مى‏شود و من به او نزديك مى‏شوم ، سخنش را مى‏شنوم و زارى‏اش را پاسخ مى‏دهم . به عزّت و جلالم سوگند كه او را منزلتى خواهم داد كه پيامبران و رسولان ، به سبب آن بر او رشك خواهند برد . سپس به مُنادى‏اى فرمان مى‏دهم كه ندا كند : اين ، فلانى پسر فلانى است ؛ ولىّ و دوست صميمى خداست و برگزيده‏اش از ميان خلقش . خداوند ، او را به زيارت خود خوانده است تا سوز درونش را با ديدار رخسار بزرگوار خويش شفا بخشد».