حدیث بقاى دوستى تا روز قيامت

تفسير القمّى ـ به نقل از حارث ـ : امام على عليه‏السلامدرباره دو دوستِ مؤمن و دو دوستِ كافر فرمود : «امّا دو دوست مؤمن كه زندگى‏شان را بر اساس دوستى در راه فرمانبرى از خدا گذاردند و بر اساس آن ، به يكديگر بخشش‏ها كردند و به يكديگر مهر ورزيدند ، چون يكى‏شان پيش از ديگرى بميرد و خداوند ، جايگاه او را در بهشت به او نشان دهد ، به شفاعت از دوستش مى‏پردازد و مى‏گويد : "پروردگارا ! دوستم ، فلانى ، مرا به فرمانبرى از تو فرمان مى‏داد و از معصيت و نافرمانىِ تو بازم مى‏داشت. پس او را بر همان هدايتى كه مرا بر آنْ استوار داشتى، استوار بدار ، تا آنچه را به من نشان داده‏اى، به او نيز نشان دهى" . خداوند نيز دعاى او را مستجاب مى‏كند و چون اين دو يكديگر را نزد خداوند عز و جلمى‏بينند ، هر يك از آنان به دوستش مى‏گويد : "خداوند به توىِ دوست ، پاداش خير دهد ! تو مرا به فرمانبرى از خدا فرمان مى‏دادى و از نافرمانى او بازم مى‏داشتى" .
امّا دو كافرى كه بر اساس نافرمانى خدا با يكديگر دوستى كردند و بر اساس آن ، به يكديگر بخشش‏ها نمودند و مهر ورزيدند ، پس چون يكى‏شان پيش از دوستش بميرد و خداوند متعال ، جايش را در آتش به او نشان دهد ، مى‏گويد : "پروردگارا ! فلانى ، دوستم ، مرا به نافرمانى از تو فرمان مى‏داد و از فرمانبرى‏ات، بازم مى‏داشت. پس او را بر ادامه گناهانى كه مرا بر آن استوار داشت ، استوار بدار تا عذابى را كه به من نشان دادى ، به او نيز نشان بدهى" . پس چون روز قيامت ، يكديگر را نزد خداوند مى‏بينند ، هريك از آنان به دوستش مى‏گويد : "خداوند به توىِ دوست ، پاداش بد دهد! مرا به نافرمانى از خدا فرمان مى‏دادى و از فرمانبرى‏اش بازم مى‏داشتى"» .
سپس حضرت اين آيه را خواند: « «دوستان در آن روز، دشمن يكديگرند،
جز پرهيزگاران» » .