حدیث 140 ـ تصريح به امامت آن بزرگوار
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنّ الحسينَ بنَ عليٍّ عليهماالسلام لمّا حَضَرهُ الّذي حَضَرهُ ، دَعا ابنَتَهُ الكبرى فاطمةَ بنتَالحسينِ عليهماالسلام ، فدفَعَ إلَيها كِتابا مَلْفوفا ، ووَصِيَّةً ظاهِرةً. وكانَ عليُّ بنُ الحسينِ عليهماالسلاممَبْطونا مَعهُم لا يَرَونَ إلّا أنّه لِما بهِ ، فَدفَعَتْ فاطمهُالكِتابَ إلى عليِّ بنِ الحسينِ عليهماالسلام ثُمّ صارَ واللّهِ ذلكَ الكتابُ إلَينا ... فيهِ واللّهِ ما يَحتاجُ إلَيهِ وُلْدُ آدمَ مُنذُ خلَقَ اللّهُ آدمَ إلى أن تَفْنَى الدُّنيا . امام باقر عليه السلام : چون هنگام شهادت حسين بن على عليهماالسلامرسيد دختر بزرگ خود، فاطمه بنت الحسين عليه السلام ، را خواند و نامهاى سر بسته و وصيتنامهاى سرگشاده به او داد؛ [چون] على بن حسين دچار چنان شكم دردى بود كه گمان نمىكردند جان سالم به در برد. سپس فاطمه آن نوشته را به على بن الحسين عليهماالسلامداد و به خدا قسم اين نامه به ما رسيد ... سوگند به خدا كه آنچه از زمان خلقت آدم تا پايان دنيا مورد نياز فرزندان آدم بوده و هست در اين نوشته وجود دارد! منبع: الكافي : 1 / 303 / 1 .
فهرست منتخب میزان الحکمه 140 ـ تصريح به امامت آن بزرگوار حديث و آيات
|