حدیث 146 ـ اخلاق و رفتار پسنديده آن حضرت

ثواب الأعمال ـ به نقل از معلّى بن خنيس ـ : ابو عبد اللّه‏ عليه ‏السلام در يك شبى كه باران نم نم مى‏باريد ، منزل خود را به قصد صُفّه (سايبان) بنى ساعده ترك كرد . من به دنبال آن حضرت به راه افتادم . ناگاه چيزى از دستش افتاد ، گفت : بسم اللّه‏ ، خدايا آن را به ما برگردان . من خود را به ايشان رساندم و سلام كردم . فرمود : تويى مُعلّى ؟ عرض كردم : آرى ، فدايت شوم . فرمود : با دستت جستجو كن و اگر چيزى يافتى آن را به من بده . من تكّه‏هاى نان پراكنده‏اى را پيدا كردم و آن را به طرف حضرت بردم كه به ايشان بدهم . ديدم انبان نانى بر دوش دارد . عرض كردم : فدايت شوم ، اجازه مى‏دهيد من حملش كنم ؟ فرمود : نه ، من خود سزاوارتر به اين كارم ؛ امّا با من بيا . به صُفّه بنى ساعده رسيديم ، ديديم عدّه‏اى خوابيده‏اند . حضرت ، زير جامه هر يك از آنها يكى دو گرده نان مى‏گذاشت تا به آخرين نفر آنها رسيد . آن گاه برگشتيم . من عرض كردم : فدايت شوم ، اينها حق را مى‏شناسند (به امامت شما معتقدند) ؟ فرمود : اگر مى‏شناختند ، آرد هم به آنها مى‏داديم .