حدیث 190 ـ مؤمن كيست؟

الإمامُ عليٌّ عليه ‏السلام : المؤمنُ بِشْرُهُ في وجهِهِ ، وحُزنُهُ في قلبِهِ ، أوسَعُ شَيءٍ صَدْرا ، وأذَلُّ شَيءٍ نَفْسا ، يَكْرَهُ الرِّفْعةَ ، ويَشْنَأُ السُّمْعةَ ، طويلٌ غمُّهُ ، بَعيدٌ هَمُّهُ ، كثيرٌ صَمتُهُ ، مَشغولٌ وقتُهُ ، شَكورٌ ، صَبورٌ ، مَغمورٌ بفِكرَتِهِ ، ضَنينٌ بخَلّتِهِ ، سَهلُ الخَليقةِ ، لَيِّنُ العَرِيكةِ ، نَفسُهُ أصْلَبُ مِن الصَّلْدِ ، وهُو أذَلُّ مِن العبدِ .

امام على عليه ‏السلام : مؤمن شادى‏اش در چهره‏اش مى‏باشد و اندوهش در دلش، سينه‏اش فراختر است و نَفْسش از هر چيز رامتر؛ بلندپايگى‏را ناخوش مى‏دارد وشهرت را دشمن مى‏شمارد اندوهش دراز است و همّتش بلند؛ بسيار خموش است و اوقاتش به بيكارى نمى‏گذرد؛ شكور است و شكيبا؛ غرق در انديشه خويش است و در پايبندى به دوستى خود [با ديگران ]حريص. نرمخو و مهربان است، اراده‏اش سخت‏تر از سنگ خار است و با اين حال از يك برده، خوارتر و افتاده‏تر است.

منبع: بحار الأنوار: 69/410/127 .