حدیث 278 ـ مباهله (يكديگر را نفرين كردن)

عنه عليه ‏السلام : إنّ نَصارى نَجْرانَ لَمّا وَفَدوا على رسولِ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله وكانَ سيّدُهُم الأهْتَمَ والعاقِبَ والسَّيّدَ ... فقالوا : إلى ما تَدْعون ؟ فقالَ : إلى شَهادَةِ أنْ لا إلهَ إلّا اللّه‏ُ وأنّي رسولُ اللّه‏ِ وأنّ عيسى عَبدٌ مَخلوقٌ يأكُلُ ويَشْرَبُ ويُحْدِثُ ... فقالَ رسولُ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : فباهِلُوني ، فإنْ كُنتُ صادقا نزلَتِ اللّعنةُ علَيكُم ، وإنْ كنتُ كاذبا اُنزِلَتْ علَيَّ ، فقالوا : أنْصَفْتَ ، فتَواعَدوا للمُباهَلةِ .
فلَمّا رجَعوا إلى مَنازِلهم قالَ رؤساؤهُم... : إنْ باهَلَنا بقَومِهِ باهَلْناهُ ، فإنَّهُ ليسَ بِنَبيٍّ ، وإنْ باهَلَنا بأهْلِ بَيتِهِ خاصّةً فلا نُباهِلُهُ ، فإنَّهُ لا يُقْدِمُ على أهلِ بيتِهِ إلّا وهُو صادقٌ.
فلَمّا أصبَحوا جاؤُوا إلى رسولِ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ومعَهُ أميرُ المؤمنينَ وفاطمةُ والحسنُ والحسينُ صلوات اللّه‏ عليهم ... فَعَرَفوا وقالوا لرسولِ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله : نُعْطيكَ الرِّضا فَأعْفِنا من المُباهَلة ، فصالَحَهُم رسولُ‏اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله على الجِزيةِ وانْصَرَفُوا .

امام صادق عليه ‏السلام : نصاراى نجران به همراه‏رئيس و نايب و ... نزد پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله آمدند و عرض كردند: ما را به چه دعوت مى‏كنى؟ فرمود: به اين كه شهادت دهيد خدايى جز اللّه‏ نيست و من فرستاده خدايم و عيسى بنده‏اى مخلوق است كه مى‏خورد و مى‏آشامد و صحبت مى‏كند ... پيامبر خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله فرمود: پس با من مباهله كنيد. اگر من راستگو باشم لعن و نفرين ، شما را مى‏گيرد و اگر دروغگو باشم لعن ونفرين ، مرا مى‏گيرد. گفتند: منصفانه است. آن گاه وعده مباهله گذاشتند.
وقتى به خانه‏هاى خود برگشتند بزرگانشان گفتند: اگر با قوم خود به مباهله آمد با او مباهله مى‏كنيم ؛ زيرا در اين صورت او پيامبر نيست اما اگر فقط با خانواده‏اش براى مباهله آمد با او مباهله نمى‏كنيم؛ چون اگر خانواده‏اش را به خطر انداخت حتما راست مى‏گويد.
صبح كه شد نزد پيامبر خدا آمدند، ديدند آن حضرت ، اميرالمؤمنين و فاطمه و حسن و حسين عليهم ‏السلام را همراه خود آورده است . آنان متوجّه شدند و به رسول خدا گفتند: با تو توافق مى‏كنيم، ما را از مباهله معاف بدار. پس، رسول خدا بر گرفتن جزيه از آن‏ها مصالحه كرد و آنان پراكنده شدند و رفتند.

منبع: تفسير القمّي : 1 / 104.