قرآن:
(وَإِذْ قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ).
(إِنَّ اللّهَ لا يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ ما دُونَ ذَلِكَ لِمَن يَشاءُ وَمَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ ضَلّ ضَلالاً بَعِيدا).
«و آن گاه كه لقمان در اندرز به فرزندش گفت : فرزندم! به خدا شرك نياور كه براستى شرك ستمى بزرگ است » .
«همانا خداوند اين را كه به او شرك آورده شود نمىآمرزد و فروتر از آن را بر هركه بخواهد مىبخشايد و هركس براى خدا شريكى قرار دهد قطعاً دچار گمراهى دور و درازى شده است» .
رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ـ لعبد اللّه بن مسعود ـ : يابنَمَسعودٍ ، إيّاكَ أن تُشرِكَ بِاللّهِ طَرفَةَ عَينٍ وإن نُشِرتَ بِالمِنشارِ ، أو قُطِّعتَ ، أو صُلِبتَ ، أو اُحرِقتَ بِالنارِ .
منبع: مكارم الأخلاق : 2/357 / 2660 .
