قرآن:
(وَرُسُلاً قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَرُسُلاً لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ وَكَلَّمَ اللّهُ مُوسَى تَكْلِيما) .
«و فرستادگانى كه پيش از اين داستانهايشان را براى تو گفتهايم و فرستادگانى كه داستانهايشان را برايت نگفتهايم. وخدا با موسى سخن گفت سخن گفتنى [بى ميانجى]».
الإمامُ عليٌ عليه السلام : يُخبِرُ لا بِلِسانٍ ولَهَواتٍ، ويَسمَعُ لا بِخُروقٍ وأدَواتٍ ، يَقولُ ولا يَلفِظُ ، ويَحفَظُ ولا يَتَحَفَّظُ ... يَقولُ لِمَن أرادَ كَونَهُ: «كُنْ» فيَكونُ ، لا بِصَوتٍ يُقرَعُ ، ولا بِنِداءٍ يُسمَعُ ، وإنَّما كَلامُه سُبحانَهُ فِعلٌ مِنهُ ، أنشَأهُ ومَثَّلَهُ ، لَم يَكُنْ مِن قَبلِ ذلكَ كائنا ، ولَو كانَ قَديما لَكانَ إلها ثانِيا .
امام على عليه السلام : خبر مىدهد، اما نه به وسيله زبان و زبانچهها و مىشنود اما نه با سوراخهاى گوش و ابزارهاى شنيدن؛ سخن مىگويد اما نه با تلفظ كردن و از بَر مىكند اما نه با حافظه... به هر چه اراده كند كه هستى يابد، مىگويد: «باش» و او هستى مىيابد، اما اين گفتن او نه با صدايى است كه پرده گوش را بكوبد و نه با آوازى است كه شنيده شود، بلكه گفتار خداوند سبحان فعل اوست كه آن را ايجاد كرده و تجسّم مىبخشد و پيشتر وجود نداشته است؛ زيرا اگر [فعل او نيز ]قديم مىبود آن خداى دومين بود.
منبع: نهج البلاغة : الخطبة 186 .
