قرآن:
(لا تُدْرِكُهُ الْأبْصارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الْأبْصارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ) .
«ديدگان او را در نمىيابند و او ديدگان را درمىيابد و او لطيف و آگاه است».
الإمامُ الرِّضا عليه السلام : أمّا اللَّطيفُ فلَيسَ عَلى قِلَّةٍ وقَضافَةٍ وصِغَرٍ ، ولكِنَّ ذلِكَ عَلَى النَّفاذِ في الأشياءِ ، والامتِناعِ مِن أن يُدرَكَ ، أمّا الخَبيرُ فالّذي لا يَعزُبُ عَنهُ شَيءٌ ولا يَفوتُهُ ، لَيسَ لِلتَّجرِبَةِ ولا لِلاعتِبارِ بِالأشياءِ ، فعِندَ التَّجرِبَةِ والاعتِبارِ عِلمانِ ، ولَولاهُما ما عَلِمَ ؛ لأنَّ مَن كانَ كذلِكَ كانَ جاهِلاً .
امام رضا عليه السلام : لطيف بودن خدا به معناى كمىو باريكى و خُردى نيست بلكه به معناىنفوذ [علم و قدرت او ]در اشياء و غير قابل درك بودن است ، اما خبير بدين معناست كه چيزى بر او پوشيده و از نظرش پنهان نمىماند. آگاه بودن خدا [از اشياء ]ناشى از آزمودن و نتيجهگيرى نيست؛ زيرا آزمودن و نتيجهگيرى (رسيدن از علمى به علم ديگر) دو علم است و اگر اين دو نبود علم و دانشى وجود نداشت؛ چه، كسى كه چنين باشد (علم و دانشش از طريق تجربه و كسب به دست آيد) قبلاً جاهل بوده است [و آگاهى خدا چون از اين دو طريق به دست نمىآيد، پس هميشه آگاه بوده است] .
منبع: الكافي : 1/122/2 .
