قرآن:
(وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ * أُولَئكَ الْمُقَرَّبُونَ) .
(فَأَمَّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ * فَرَوْحٌ وَرَيْحانٌ وَجَنَّةُ نَعِيمٍ) .
(عَيْنا يَشْرَبُ بِها الْمُقَرَّبُونَ) .
«و پيشتازان مقدّمند. آنان مقرّبانند».
«و اما اگر [او] از مقرّبان باشد [در] آسايش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود]».
«چشمهاى، كه مقرّبان از آن نوشند».
الكافي : رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله
ـ لمّا اُسرِيَ بهِ ـ : يا رَبِّ،ما حالُ المؤمِنِ عِندَكَ ؟ قالَ : يا محمّدُ ... ما يَتَقَرَّبُ إلَيَّ عَبدٌ مِن عِبادِي بشيءٍ أحَبّ إلَيَّ ممّا افتَرَضتُ علَيهِ ، وإنّهُ لَيَتقرَّبُ إلَيَّ بالنافِلَةِ حتّى اُحِبَّهُ ، فإذا أحبَبتُهُ كنتُ إذا سَمعَهُ الذي يَسمَعُ بهِ ، وبَصَرَهُ الذي يُبصِرُ بهِ ، ولِسانَهُ الذي يَنطِقُ بهِ ، ويَدَهُ التي يَبطِشُ بها ، إن دَعاني أجَبتُهُ ، وإن سَألَني أعطَيتُهُ .
الكافي : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله [در شبى كه به آسمان برده شد ]گفت : پروردگارا! حال مؤمن نزد تو چون است؟ فرمود: اى محمّد! ... هيچ بندهاى از بندگانم با چيزى كه نزد من محبوبتر باشد از آنچه بر او واجب كردهام، به من نزديك نشد. همانا او با نماز نافله به من نزديك مىشود، تا جايى كه دوستدار او مىشوم. پس چون دوستش بدارم آن گاه گوش او شوم كه بدان بشنود و چشم او شوم كه بدان ببيند و زبان او شوم كه با آن سخن بگويد و دست او شوم كه با آن ضربه زند. اگر مرا بخواند پاسخش دهم و اگر از من خواهشى كند، خواهشش را برآورم.
منبع: الكافي : 2/352/8.
