قرآن:
(أَلَمْ تَرَ إلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحاكَمُوا إلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ) .
«آيا نديدهاى كسانى را كه مىپندارند به آنچه به سوى تو نازل شده و [به] آنچه پيش از تو نازل گرديده، ايمان آوردهاند و [با اين همه ]مىخواهند داورى ميان خود را به پيش طاغوت ببرند، با آن كه قطعا فرمان يافتهاند بدان كفر ورزند».
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في تَحاكُمِ رَجلَينِ مِنأصحابِهِ إلَى الطاغوتِ وبينَهُما مُنازَعَةٌ في دَينٍ أو مِيراثٍ ـ : مَن تَحاكَمَ إلَى الطاغوتِ فَحُكِمَ لَهُ فإنّما يَأخُذُ سُحتا وإن كانَ حَقُّهُ ثابِتا لَهُ ، لأ نّهُ أخَذَ بحُكمِ الطاغوتِ ، وقد أمَرَ اللّهُ أن يَكفُرَ بهِ .
امام صادق عليه السلام ـ درباره دو نفر از اصحابش كهبا هم بر سر وام يا ارثيهاى اختلاف داشتند و داورىِ ميان خود را پيش طاغوت بردند ـ فرمود : هر كه داورى پيش طاغوت (حاكم ستمگر) برد و او به نفعش حكم صادر كند، آنچه مىگيرد حرام است هر چند حق مسلّم او باشد؛ زيرا به حكم طاغوت گرفته است حال آن كه خداوند دستور داده است به طاغوت كفر ورزيده شود.
منبع: الكافي : 7/412/5.