حدیث 1 ـ تكامل

الإمامُ الصّادقُ عليه ‏السلام ـ للزِّنديقِ الّذي سألَهُ: مِن‏أينَ أثبَتَّ الأنبياءَ ؟ ـ : إنّا لَمّا أثبَتنا أنّ لَناخالِقا صانِعا مُتَعالِيا عنّا وعن جَميعِ ما خَلَقَ ، وكانَ ذلكَ الصّانِعُ حَكيما مُتَعالِيا لَم يَجُزْ أن يُشاهِدَهُ خَلقُهُ ، ولا يُلامِسوهُ ، فيُباشِرَهُم ويُباشِروهُ ، ويُحاجَّهُم ويُحاجُّوهُ ، ثَبَتَ أنَّ لَهُ سُفَراءَ في خَلقِهِ يُعَبِّرونَ عَنهُ إلى خَلقِهِ وعِبادِهِ ، ويَدُلُّونَهُم على مصالِحِهِم ومَنافِعِهِم ، وما بهِ بَقاؤهُم وفي تَركِهِ فَناؤهُم .

امام صادق عليه ‏السلام ـ در پاسخ به زنديقى كه پرسيد : پيامبران را از چه راهى ثابت مى‏كنى؟ ـ فرمود : چون ثابت كرديم كه ما را آفريدگار و سازنده‏اى است‏برتر از ما و از همه آنچه‏آفريده،و آن سازنده حكيم و متعال است به طورى كه ممكن نيست آفريدگانش او را ببينند يا لمسش كنند و در نتيجه، بتوانند با يكديگر ارتباط مستقيم و بى‏واسطه برقرار سازند و با هم بحث و محاجّه كنند، ثابت شد كه در ميان خلق خود سفيران و فرستادگانى دارد كه سخنان او را براى آفريدگان و بندگانش بيان مى‏كنند و آنان را به مصالح و منافعشان و عوامل ماندگارى و نابوديشان رهنمون مى‏شوند.

منبع: الكافي : 1/168/1 .