قرآن:
(قُلْ أَنْفِقُوا طَوْعا أَوْ كَرْها لَنْ يُتَقَبَّلَ مِنْكُمْ إِنَّكُمْ كُنْتُمْقَوْما فَاسِقِينَ * وَمَا مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقَاتُهُمْ إِلَا أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللّهِ وَبِرَسُولِهِ وَلَا يَأْتُونَ الصَّلَاةَ إِلَا وَهُمْ كُسَالَى وَلَا يُنْفِقُونَ إِلَا وَهُمْ كَارِهُونَ) .
«بگو : چه با رغبت و چه با بىميلى انفاق كنيد، هرگز از شما پذيرفته نخواهد شد ؛ چرا كه شما گروهى فاسق بودهايد. و هيچ چيز مانع پذيرفته شدن انفاقهاى آنان نشد جز اينكه به خدا و پيامبرش كفر ورزيدند و جز با [حال] كسالت نماز به جا نمىآورند و جز با كراهت انفاق نمىكنند».
الإمامُ الباقرُ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عن قولهِ تعالى : «ولا تَيَمَّمُوا الخَبيثَ مِنْهُ تُنْفِقونَ» ـ : كانَ النّاسُ حينَ أسلَموا عِندَهُم مَكاسِبُ مِن الرِّبا ومِن أموالٍ خَبيثَةٍ ، فكانَ الرّجُلُ يَتعَمَّدُها مِن بَينِ مالِهِ فتَصَدّقَ بها ، فنهاهُمُ اللّهُ عَن ذلكَ، وإنّ الصَّدَقَةَ لا تَصلُحُ إلّا مِن كَسبٍ طَيِّبٍ .
امام باقر عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از آيه «ولا تيمّموا الخبيث منه تنفقون ؛ و در پى ناپاك آن نرويد كه از آن انفاق كنيد» ـ فرمود : مردم زمانى كه اسلام آوردند درآمدهايى از ربا و اموال حرام در اختيار داشتند و افراد به سراغ اين درآمدها در بين دارايىهاى خود مىرفتند و آنها را صدقه مىدادند، اما خداوند آنان را از اين كار نهى فرمود؛ چرا كه صدقه دادن جز از درآمد پاك و حلال درست نيست.
منبع: بقره ، آيه 267 .
