قرآن:
(أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ * الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ) .
«آگاه باشيد كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين مىشوند. همانان كه ايمان آورده و پرهيزگارى ورزيدهاند».
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ أولياءَ اللّهِ هُمُ الذينَ نَظَروا إلى باطِنِ الدُّنيا إذا نَظَرَ النّاسُ إلى ظاهِرِها ، واشتَغَلوا بآجِلِها إذا اشتَغَلَ النّاسُ بعاجِلِها ، فأماتُوا مِنها ما خَشَوا أن يُميتَهُم ، وتَرَكوا مِنها ما عَلِموا أنّهُ سَيَترُكُهُم ، وَرأوا استِكثارَ غَيرِهِم مِنها استِقلالاً ، وَدَركَهُم لَها فَوتا ، أعداءُ ما سالَمَ النّاسُ ، وسِلمُ ما عادَى النّاسُ ! بِهِم عُلِمَ الكِتابُ وبِهِ عَلِموا ، وبِهِم قامَ الكِتابُ وبهِ قاموا ، لا يَرَونَ مَرجُوّا فَوقَ ما يَرجُونَ ، ولا مَخُوفا فَوقَ ما يَخافونَ .
امام على عليه السلام : دوستان خدا همان كسانى هستند كه باطن دنيا را مىنگرند در حالى كه ديگر مردم به ظاهرش چشم دارند، و به آينده و فرجام دنيا مشغولند در حالى كه ساير مردم به نقد و امروز آن سرگرمند. آنچه را از دنيا كه مىترسند آنان را نابود كند، نابود مىكنند و آنچه را از دنيا كه مىدانند بزودى آنان را ترك خواهد گفت، ترك مىكنند و آنچه را كه ديگران از دنيا زياد و با ارزش مىشمارند اندك و حقيرش مىبينند و رسيدن خود به آنها را از دست دادن [سعادت و رستگارى خويش ]مىشمارند. دشمن چيزى هستند كه مردم [دنياطلب] با آن در صلح و سازشند و دوستدار چيزى هستند كه مردم با آن دشمنى مىورزند! كتاب [خدا ]به وجود آنان شناخته و دانسته مىشود و آنان به آن دانا و عارفند، كتاب به آنان استوار است و آنان به كتاب استوارند، بالاتر از چيزى كه بدان اميد بستهاند اميدى نمىشناسند و ترسناكتر از چيزى كه از آن مىترسند، چيزى را مايه ترس نمىدانند.
منبع: نهج البلاغة : الحكمة 432.
