حدیث ط ـ حكمت‏هاى اخلاقى

معانى الأخبار ـ به نقل از شريح بن هانى ـ : امير المؤمنان ، از پسرش حسن بن على پرسيد : «فرزندم عقل چيست ؟» .
گفت : نگهدارى آنچه در قلبت به وديعه گذاشته‏اى.
فرمود : «دورانديشى چيست ؟» .
گفت : اين كه منتظر فرصت باشى و آن جا كه امكان يافتى ، بشتابى .
فرمود : «بزرگى چيست ؟»
گفت : تحمّل كردن خسارت‏ها و بنيان گذارى كرامت‏ها .
فرمود : «سخاوت چيست ؟» .
گفت : پاسخ دادن به درخواست كننده و بخشيدن آنچه به دست آمده است .
فرمود : «بخل چيست ؟» .
گفت : اين كه [مصرف ]اندك را اسراف، و انفاق را از بين رفتن بدانى .
فرمود : «نرمى وملاطفت چيست ؟» .
گفت : اندك خواستن و از ناچيز ؛ باز داشتن .
فرمود : «تكلّف چيست ؟» .
گفت : اتّكا به كسى كه ايمنت نكند و نظر داشتن به آنچه فايده‏اى برايت ندارد .
فرمود : «جهل چيست ؟» .
گفت : شتاب ورزيدن بر كارى ، پيش از فراهم آمدن امكان آن ، و خوددارى از پاسخ دادن . بهترين ياور ، سكوت در بسيارى
موارد است ، هر چند سخنور باشى .
آن گاه ، امام ـ كه درودهاى خدا بر او باد ـ رو به حسين ، فرزندش نمود و به او فرمود : «فرزندم! آقايى چيست ؟» .
گفت : سازگارى با خاندان و به عهده گرفتن خسارت .
فرمود : «بى‏نيازى چيست ؟» .
گفت : كمىِ آرزوها و رضايت به آنچه تو را بسنده است .
فرمود : «نيازمندى چيست ؟» .
گفت : آزمندى و شدّت نااميدى .
فرمود : «پستى چيست ؟» .
گفت : به فكر خود بودن و ناموس فروشى كردن .
فرمود : «حماقت چيست ؟» .
گفت : دشمنى با فرمان‏رواى خود و كسى كه بر زيان و سود رساندن به تو ، توانمند است .
سپس ، رو به حارثِ احول كرد و فرمود : «اى حارث! اين حكمت‏ها را به فرزندانتان بياموزيد ؛ چرا كه مايه فزونىِ خِرد و دورانديشى و انديشه است .