حدیث شاد كردن

المناقب ، ابن شهرآشوب : على علیه السلام زنى را ديد كه مَشك آبى بر دوش دارد . مشك را از او گرفت و تا خانه‏اش بُرد . آن گاه از احوالش پرسيد .
زن گفت : على بن ابى طالب ، شوهرم را به يكى از مناطق مرزى فرستاد و كشته شد و كودكانى يتيم ، برايم به جاى گذاشت . چيزى ندارم و نياز ، مرا به كلفتى مردم وا داشته است .
على علیه السلامبازگشت و آن شب را تا صبح ، مضطرب بود . هنگامى كه صبح شد ، زنبيلى غذا به دوش گرفت. برخى گفتند: بگذار ما به جاى تو بر دوش بكشيم. فرمود : «چه كسى روز قيامت ، گناه مرا بر دوش مى‏كشد ؟» .
سپس به درِ خانه [ى آن زن ]آمد و در را كوبيد . زن گفت : كيستى ؟
فرمود : «بنده‏اى كه ديروز ، مشك آبت را به دوش كشيد . در را باز كن . غذايى براى كودكان ، با خود دارم» .
زن گفت : خدا از تو خشنود باشد و ميان من و على بن ابى طالب ، داورى كند !
سپس على علیه السلامداخل خانه شد و فرمود : «دوست مى‏دارم ثوابى به دست آورم . تو خمير مى‏كنى و نان مى‏پزى، يا كودكان را سرگرم مى‏كنى تا من ، نان بپزم ؟» .
زن گفت : من به پختن نان ، آگاه‏تر و بر آن ، توانمندترم . تو با كودكان باش و آنان را سرگرم كن ، تا از پختن نان ، فارغ شوم .
زن‏به سوى آردها رفت و آنها را خمير كرد و على علیه السلام به سوى گوشت
رفت و آن را پخت و از خرما و گوشت و ديگر خوراكى‏ها ، لقمه به دهان كودكان مى‏گذاشت و هرگاه كودكان ، لقمه‏اى مى‏خوردند ، به آنها مى‏فرمود: «فرزندم ! به خاطر آنچه بر تو گذشته است ، على بن ابى‏طالب را حلال كن» .
وقتى زن ، آرد را خمير كرد ، گفت : اى بنده خدا ! تنور را روشن كن .
على علیه السلام ، شتابان ، براى روشن كردن تنور ، حركت كرد . وقتى آن را شعله‏ور ساخت و [حرارت ]به صورتش برخورد كرد ، گفت : «اى على ! بچش . اين است كيفر كسى كه بيوه‏زنان و يتيمان را [به حال خود] رها سازد» .
زنى [ديگر] كه على علیه السلام را مى‏شناخت ، او را ديد و گفت : واى بر تو ، اى زن ! اين ، امير مؤمنان است .
زن ، سراسيمه [به سوى على علیه السلام آمد] و گفت : واى كه شرمنده‏ات هستم ، اى اميرمؤمنان !
فرمود : «واى كه من ، شرمنده تو هستم ، اى بنده خدا ! از آن رو كه درباره‏ات كوتاهى كرده‏ام» .