حدیث توبه
الكافيعن أبي بصير : كانَ لي جارٌ يَتَّبِعُ السُّلطانَ فَأَصابَ مالاً ، فَأَعَدَّ قِيانا وكانَ يَجمَعُ الجَميعَ إلَيهِ وَ يَشرَبُ المُسكِرَ ويُؤذيني ، فَشَكَوتُهُ إلى نَفسِهِ غَيرَ مَرَّةٍ ، فَلَم يَنتَهِ فَلَمّا أن ألحَحتُ عَلَيهِ فَقالَ لِي : ياهذا أ نَا رَجُلٌ مُبتَلىً وأنتَ رَجُلٌ مُعافىً ، فَلَو عَرَضتَني لِصاحِبِكَ رَجَوتُ أن يُنقِذَنِي اللّهُ بِكَ . فَوَقَعَ ذلِكَ لَهُ في قَلبي فَلَمّا صِرتُ إلى أبي عَبدِ اللّهِ عليهالسلام ذَكَرتُ لَهُ حالَهُ . فَقالَ لي : إذا رَجَعتَ إلى الكَوفَةِ سَيَأتيكَ فَقُل لَهُ : يَقولُ لَكَ جَعفَرُ بنُ مُحَمَّدٍ : دَع ما أنتَ عَلَيهِ وأضمَنُ لَكَ عَلَى اللّهِ الجَنَّةَ . فَلَمّا رَجَعتُ إلَى الكوفَةِ أتاني فيمَن أتى ، فَاحتَبَستُهُ عِندي حَتّى خَلا مَنزِلي ، ثُمَّ قُلتُ لَهُ : يا هذا إنّي ذَكَرتُكَ لأَِبي عَبدِ اللّهِ جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدٍ الصّادِقِ عليهماالسلام ، فَقالَ لي : إذا رَجَعتَ إلَى الكوفَةِ سَيَأتيكَ فَقُل لَهُ : يَقولُ لَكَ جَعفَرُ ابنُ مُحَمَّدٍ : دَع ما أنتَ عَلَيهِ وأضمَنُ لَكَ عَلَى اللّهِ الجَنَّةَ . قالَ : فَبَكى ، ثُمَّ قالَ لي : اللّهَ لَقَد قالَ لَكَ أبو عَبدِ اللّهِ هذا؟ قالَ : فَحَلَفتُ لَهُ أنَّهُ قَد قالَ لي ما قُلتُ . فَقالَ لي : حَسبُكَ ومَضى ، فَلَمّا كانَ بَعدَ أيّامٍ بَعَثَ إلَيَ فَدَعاني وإذا هُوَ خَلفُ دارِهِ عُريانُ . فَقالَ لي : يا أبا بَصيرٍ لا وَاللّهِ ما بَقِيَ في مَنزِلي شَيءٌ إلاّ وقَد أخرَجتُهُ وأ نَا كَما تَرى . قالَ : فَمَضَيتُ إلى إخوانِنا فَجَمَعتُ لَهُ ما كَسَوتُهُ بِهِ ، ثُمَّ لَم تَأتِ عَلَيهِ أيّامٌ يَسيرَةٌ حَتّى بَعَثَ إلَيَّ أنّي عَليلٌ فَأتِني ، فَجَعَلتُ أختَلِفُ إلَيهِ واُعالِجُهُ حَتّى نَزَلَ بِهِ المَوتُ فَكُنتُ عِندَهُ جِالسا وهُوَ يَجودُ بِنَفسِهِ ، فَغُشِيَ عَلَيهِ غَشيَةً ثُمَّ أفاقَ ، فَقالَ لِي : يا أبا بَصيرٍ ، قَد وَفى صاحِبُكَ لَنا ، ثُمَّ قُبِضَ ـ رَحمَةُ اللّهِ عَلَيهِ ـ فَلَمّا حَجَجتُ أتَيتُ أبا عَبدِ اللّهِ عليهالسلامفَاستَأذَنتُ عَلَيهِ فَلَمّا دَخَلتُ قالَ لِيَ ابتِداءً مِن داخِلِ البَيتِ وإحدى رِجلي فِي الصَّحنِ ، وَالاُخرى في دِهليزِ دارِهِ : يا أبا بَصيرٍ ، قَد وَفَينا لِصاحِبِكَ. الكافى ـ به نقل از ابو بصير ـ : همسايهاى داشتم كه پيرو دستگاه حكومت بود و به ثروتى دست يافت ، كنيزكان آوازهخوانى فراهم آورد ، آنان را جمع مىكرد و مىگسارى مىنمود و مرا آزار مىداد . بارها به خود وى شِكوه كردم؛ ولى دست بر نداشت. وقتى اصرار مرا ديد ، گفت : فلانى! من مردى آلودهام و تو سالم . اگر شرح حالِ مرا به آقايت باز گويى ، اميد است خداوند ، مرا به واسطه تو نجات دهد . اين مطلب ، در ذهن من بود تا اين كه نزد امام صادق عليهالسلام رفتم و شرح حال آن مرد را باز گفتم . امام عليهالسلام به من فرمود : «هنگامى كه به كوفه باز گشتى ، آن مرد ، نزد تو مى آيد . به وى بگو : جعفر بن محمّد مى گويد : "كارهايت را رها كن . من ، بهشت را برايت تضمين مى كنم"» . وقتى به كوفه باز گشتم ، او به همراه بازديدكنندگان ، نزد من آمد . او را نگه داشتم تا خانه ، خلوت شد . سپس به وى گفتم : فلانى! شرح حال تو را به امام صادق عليهالسلام گفتم و در پاسخ فرمود : «هرگاه به كوفه بازگشتى ، آن مرد ، نزد تو مى آيد . به وى بگو : جعفر بن محمّد مىگويد : "كارهايت را رها كن . من ، بهشت را برايت تضمين مى كنم"» . مرد ، گريست و به من گفت : تو را به خدا سوگند ، آيا امام صادق عليهالسلام چنين فرمود؟ برايش سوگند ياد كردم كه اين مطالب را امام صادق عليهالسلام فرمود . به من گفت : «كافى است!» و رفت . چند روز گذشت . به دنبالم فرستاد و مرا فرا خواند . رفتم . ديدم خانهاش خالى است . به من گفت : ابو بصير! به خدا سوگند ، هر چه در خانه داشتم ، بيرون كردم و اينگونه هستم كه مىبينى . نزد برادران رفتم و برايش پوشاكى جمع كردم . چند روز نگذشت كه نزد من فرستاد كه بيمارم . نزد من بيا . با او رفت وآمد داشتم و او را مداوا مى كردم تا به حال احتضار در آمد . به هنگام جان دادن ، نزد او بودم . از حال رفت و دوباره به هوش آمد . گفت : ابو بصير! آقايت به عهد خود ، وفا كرد . سپس از دنيا رفت ـ رحمت خدا بر او باد ـ . به هنگام حج ، نزد امام صادق عليهالسلام آمدم و اجازه گرفتم . چون وارد شدم ، هنوز يك پايم در دهليز بود و پاى ديگر در حياط كه فرمود : «اى ابو بصير! به عهد خود نسبت به دوستت وفا كرديم» . منبع: الكافي : ج 1 ص 474 ح 5.
فهرست حکمتنامه جوان توبه حديث و آيات
|