حدیث خوش خُلقى

بحار الأنوار ـ به نقل از حسن بن محمّد ، از جدّش ، و او از چند تن از ياران امام كاظم عليه‏السلام ـ : مردى از نوادگان عمر بن خطّاب ، در مدينه ، امام كاظم عليه‏السلام را آزار مى‏داد و هر گاه ايشان را مى‏ديد ، به على عليه‏السلام دشنام مى‏داد . برخى از اطرافيان امام كاظم عليه‏السلام به ايشان گفتند : اجازه بفرماييد اين بدكار را به قتل برسانيم .
امام كاظم عليه‏السلام آنان را از اين كار ، به شدّت باز داشت و منع كرد و سراغِ [نشانى ]مرد دشنام‏گو را گرفت . گفته شد در فلان منطقه از مدينه كشاورزى مى‏كند .
امام عليه‏السلام ، سوار بر مَركب ، به سويش رفت و او را در مزرعه‏اش ديد . با الاغش داخل مزرعه شد . آن مرد فرياد زد : زراعت ما را لگدمال مكن!
امام عليه‏السلام ، با الاغ از داخل زراعت به سوى مرد رفت تا نزديك وى رسيد . پياده شد و در كنارش نشست . با او خوش و بِش كرد و به وى فرمود : «چه‏قدر خسارت بر زراعت تو وارد كردم؟» .
مرد گفت : صد دينار .
فرمود : «اميد دارى چه‏قدر محصول به‏دست بياورى؟» .
گفت : غيب نمى‏دانم .
فرمود : «گفتم چه‏قدر اميد دارى؟» .
گفت : اميد دارم دويست دينار محصول به‏دست آورم .
امام كاظم عليه‏السلام كيسه‏اى به وى داد كه در آن ، سيصد دينار بود و فرمود : «زراعت تو بر جايش باقى است و خداوند ، آنچه اميد دارى ، به تو روزى مى‏كند» .
مرد ، به پا خاست و سرِ ايشان را بوسيد و خواست تا از تقصيرش درگذرد . امام عليه‏السلامتبسّمى كرد و بازگشت .
امام كاظم عليه‏السلام به مسجد رفت و مرد دشنام‏گو را ديد كه در مسجد ، نشسته است . وقتى نگاهش به امام عليه‏السلام افتاد ، گفت : خداوند ، مى‏داند رسالت خود را كجا قرار دهد!
ياران امام كاظم عليه‏السلام به سوى آن مرد شتافتند و به وى گفتند : داستان چيست؟ تو تا به‏حال به گونه‏اى ديگر سخن مى‏گفتى؟!
مرد گفت : «شنيديد الآن چه گفتم» و شروع به دعا كردن براى امام كاظم عليه‏السلام كرد . گفتگوها ميان مرد و ياران امام عليه‏السلام ادامه يافت . وقتى امام كاظم عليه‏السلام به خانه‏اش بازمى‏گشت ، به اطرافيانش كه [پيش از آن ،] مى‏خواستند مرد را بكُشند ، فرمود : «كارى كه شما مى‏خواستيد انجام دهيد ، بهتر بود يا آنچه من انجام دادم؟ من با اين مقدار پول ، كارش را اصلاح كردم و از شرّش در امان گشتم» .