حدیث شدّت پارسايى

بحار الأنوار ـ به نقل از ابن عبّاس ـ : يوسف عليه‏السلام ، سه سال در خانه پادشاه و زليخا زندگى كرد . سپس زليخا به يوسف عليه‏السلام علاقه‏مند شد و از او درخواست كام گرفتن كرد . چنين به ما رسيده ـ البته خدا داناست ـ كه زليخا ، هفت سال بر نوك پا ايستاد و يوسف عليه‏السلام به زمين نگاه مى‏كرد و از ترس پروردگار ، چشم از زمين برنمى‏داشت . روزى زليخا گفت : چشم بردار و مرا بنگر .
يوسف عليه‏السلام گفت : «از نابينا شدن چشمانم مى‏ترسم» .
زليخا گفت : چشم‏هايت چه‏قدر زيباست!
يوسف عليه‏السلام گفت : «دو چشم ، اوّلين عضوهايى هستند كه در قبر بر گونه‏هايم مى‏افتند» .
زليخا گفت : چه بوى خوشى دارى!
يوسف عليه‏السلام گفت : «اگر [بدىِ] بوى مرا سه روز پس از مرگم استشمام مى‏كردى ، از من فرار مى‏كردى» .
زليخا گفت : چرا به من نزديك نمى‏شوى؟
يوسف عليه‏السلام گفت : «با اين دورى ، به قرب پروررگارم اميد دارم» .
زليخا گفت : بستر من از حرير است ، برخيز و خواسته‏ام را برآور .
يوسف عليه‏السلام گفت : «مى‏ترسم بهره‏ام از بهشت از كف برَوَد» .
زليخا گفت : تو را به شكنجه‏گرها مى‏سپارم .
يوسف عليه‏السلام گفت : «آن هنگام ، پروردگارم مرا بس است» .