حدیث شدّت امانتدارى

امام على عليه‏السلام : چون دختران شعيب ، نزد پدر باز گشتند ، پدر ، بدانان گفت : «زود برگشتيد؟!» .
آنان ، داستان موسى عليه‏السلام را باز گفتند، ولى وى را نمى‏شناختند . شعيب عليه‏السلام ، به يكى از آنان گفت : «به سويش برو و او را فرا خوان تا پاداش آب دادن به گوسفندان را به وى بدهيم» .
دختر به سوى موسى عليه‏السلام آمد و آن‏چنان كه خداوند در قرآن حكايت مى‏كند : «با شرم ، راه مى‏رفت» و گفت : پدرم ، تو را مى‏خوانَد تا پاداش آب دادن به گوسفندان را به تو بدهد .
موسى عليه‏السلام به همراه دختر برخاست . دختر از جلو حركت مى‏كرد و چون باد لباسش را تكان داد و پشتش نمايان مى‏شد ، موسى عليه‏السلام به وى گفت : «پشت سرِ من ، حركت كن و مرا با ريگ‏هايى كه به جلو پرتاب مى‏كنى ، راهنمايى كن؛ چرا كه ما مردمانى هستيم كه به پشت سرِ زنان ، نگاه نمى‏كنيم» .
وقتى موسى عليه‏السلام بر شعيب عليه‏السلام وارد شد ، داستانش را براى شعيب عليه‏السلام ، باز گفت . شعيب عليه‏السلام به وى گفت : «مترس! از دست ستمگران ، نجات يافتى» .
يكى از دختران شعيب گفت : «اى پدر! او را استخدام كن؛ چرا كه بهترين كسى است كه استخدام مى‏كنى . هم نيرومند [و هم] امانتدار است» .
شعيب عليه‏السلام به آن دختر گفت : نيرومندى‏اش را با كشيدن دلو از چاه به تنهايى ، دانستى ، امانتدارى‏اش را از كجا شناختى؟
دختر گفت : آن گاه كه به من گفت : «پشتِ سرم حركت كن و مرا راهنمايى نما؛ چرا كه ما مردمانى هستيم كه به پشت سرِ زنان ، نگاه نمى‏كنيم» ، دانستم كه او از مردمانى است كه به پشت سرِ زنان ، نگاه نمى‏كند و اين ، نشانه امانتدارى‏اش بود .