حدیث آرام گام برداشتن و آهسته سخن گفتن

مجمع البيان: «و در راه‏رفتنِ خود ، ميانه‏رو باش» ؛ يعنى : راه رفتنت را ميانه و همچون راه رفتن در حالت آرامش و وقار قرار ده ، مانند اين سخن خدا : «كسانى كه روى زمين ، به نرمى گام بر مى‏دارند» .
قَتاده مى‏گويد: معناى آن چنين است: در راه رفتنت ، فروتن باش .
سعيد بن جُبَير مى‏گويد : در راه رفتنت ، فريبكارى نكن .
«و صدايت را آهسته ساز» ؛ يعنى : هر گاه پروردگارت را خواندى و مناجات نمودى، صدايت را كوتاه كن .
و گفته شده كه يعنى : فرياد نزن، و صدايت را فرو ببَر و آن را بلند و كشيده نكن .
«كه بدترينِ آوازها بانگ خران است» از قَتاده نقل شده كه يعنى : زشت‏ترينِ صداها آواز درازگوش است كه آغاز آن عرعر ، نفس بلند براى عرعر و پايان آن ، نفس فرو بردن براى عرعر است . گفته مى‏شود: وجه منكر ؛ يعنى صورت زشت . لقمان عليه السلام پسرش را به ميانه‏روى در گام برداشتن و سخن گفتن ، امر كرد .
و از زيد بن على روايت شده كه گفت: منظور، در آوردنِ صداى اُلاغ توسّط مردم است و آنها [كه چنين صداهايى از خود در مى‏آورند] نادان‏ها هستند كه خداوند به اُلاغ ، تشبيهشان كرده ، چنان كه در آيه ديگرى آنان را به چارپايان تشبيه فرموده است : «آنان مانند چارپايان‏اند» .
و از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود: «[منظور از آن ،] عطسه بلند و زشت است، و مرد ، صدايش را براى سخن گفتن ، به زشتى بلند مى‏كند، مگر آن [هنگامى] كه دعا كند يا قرآن بخواند» .