حدیث 55. شهادت به حقّ، حتى به زيان خود

امام على عليه‏السلام: فى قولِهِ تَعالى: «وَ لايَاْبَ الشُّهَداءُ...»، اَىْ مَن كانَ فى عُنُقِهِ شَهادَةٌ، فَلا يَاْبَ اِذا دُعىَ لاِِقامَتِها، وَ لْيُقِمْها وَ لْيَنْصَحْ فيها وَ لايَاْخُذْهُ فيها لَوْمَةُ لائِمٍ، وَ لْيَاْمُرْ بِالْمَعْروفِ وَ لْيَنْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ؛

درباره آيه «و شاهدان چون (به شهادت دادن) فراخوانده شدند، ابا نكنند»، فرمودند: يعنى كسى كه در كارى (واقعه‏اى)، شاهد بودن را پذيرفته است، نبايد هنگام دعوت به گواهى دادن، خوددارى كند؛ بلكه بايد شهادت دهد و در آن، خيرخواه باشد و از سرزنش هيچ سرزنشگرى نترسد و بايد به نيكى فرمان دهد و از بدى و زشتى باز دارد.

منبع: بحار الأنوار، ج 104، ص 313، ح 22.