حدیث 120. رنج بى گنج
امام صادق عليهالسلام: كانَ اَبوعَبْدِ اللّهِ عليهالسلاماِذَا اَعْتَمَ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّيْلِ شَطْرُهُ اَخَذَ جِرابا فيهِ خُبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّراهِمُ فَحَمَلَهُ عَلى عُنُقِهِ ثُمَّ ذَهَبَ بِهِ اِلى اَهْلِ الْحاجَةِ مِنْ اَهْلِ الْمَدينَةِ فَقَسَّمَهُ فيهِمْ وَ لايَعْرِفونَهُ فَلَمّا مَضى اَبوعَبْدِ اللّهِ عليهالسلام فَقَدوا ذلِكَ فَعَلِموا اَ نَّهُ كانَ اَباعَبْدِ اللّهِ عليهالسلام؛ هوا كه تاريك مىشد و پاسى از شب مىگذشت، امام صادق عليهالسلام انبانى پر از نان و گوشت، و دِرهم بر مىداشتند و آن را بر دوش خود مىنهادند و براى نيازمندان مدينه مىبردند و در ميانشان تقسيم مىكردند و آنها او را نمىشناختند. وقتى حضرت عليهالسلام در گذشتند، ديگر از آن كمكها خبرى نشد. در نتيجه فهميدند كه آن مرد، امام صادق عليهالسلام بوده است. منبع: كافى، ج 4، ص 8، ح 1.
فهرست زندگی در پرتو قرآن و حدیث ج1 120. رنج بى گنج حديث و آيات
|
