حدیث 145. قهر با خدا = آشتى با شيطان

امام صادق عليه‏السلام: قالَ اِبْليسُ: خَمْسَةُ (اَشْياءَ) لَيْسَ لى فيهِنَّ حيلَةٌ وَ سائِرُ النّاسِ فى قَبْضَتى: مَنِ اعْتَصَمَ بِاللّه‏ِ عَنْ نِيَّةٍ صادِقَةٍ وَ اتَّـكَلَ عَلَيهِ فى جَميعِ اُمورِهِ وَ مَنْ كَثُرَ تَسْبيحُهُ فى لَيْلِهِ وَ نَهارِهِ وَ مَنْ رَضِىَ لاَِخيهِ الْمُؤْمِنِ بِما يَرْضاهُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ لَمْ‏يَجْزَعْ عَلَى الْمُصيبَةِ حينَ تُصيبُهُ وَ مَنْ رَضِىَ بِما قَسَمَ اللّه‏ُ لَهُ وَ لَمْ‏يَهْتَمَّ لِرِزْقِهِ؛

شيطان گفت: پنج نفرند كه هيچ راهى به آنها ندارم اما ديگر مردم در مشت من هستند: 1. هر كس با نيّت درست به خدا پناه ببرد و در همه كارهايش بر او توكّل كند؛ 2. كسى كه شب و روز بسيار تسبيح خدا گويد؛ 3. كسى كه براى برادر مؤمنش آن پسندد كه براى خود مى‏پسندد؛ 4. كسى كه هرگاه مصيبتى به او مى‏رسد، بى‏تابى نمى‏كند؛ 5. و هر كسى كه به آنچه خداوند قسمتش كرده، خرسند است و غم روزيش را نمى‏خورد.

منبع: خصال، ص 285.