حدیث 150. منافق

شما را از منافقان، بر حَذَر مى‏دارم؛ چرا كه آنان مردمانى گم‏راه و گم‏راه‏كننده‏اند. خود، لغزيده‏اند و ديگران را نيز مى‏لغزانند. به رنگ‏هاى گوناگون در مى‏آيند و از هر راهى [شما را] مى‏فريبند و با هر وسيله‏اى قصد [ضربه زدن به] شما را مى‏كنند و در هر كمينگاهى به كمين شما مى‏نشينند.
دل‏هايشان بيمار است و ظاهرشان پاك [ و آراسته]. پنهانى كار مى‏كنند و براى آسيب رساندن، آهسته مى‏خزند. شرح و بيانشان، دارو و گفتارشان، شفاست؛ امّا رفتارشان، دردِ بى‏درمان است.
به آسايش [و رفاه] مردم، حسادت مى‏ورزند و به گرفتارى آنان دامن مى‏زنند و اميدشان را به نوميدى مى‏كشانند. در هر سويى زمين‏خورده‏اى و به هر دلى راهى و براى هر اندوهى اشك‏هايى [دروغين] دارند.
تعريف و تمجيد به هم قرض مى‏دهند و از يكديگر، انتظار پاداش دارند. اگر چيزى بخواهند، پافشارى مى‏كنند و اگر سرزنش كنند، پرده‏درى مى‏نمايند و اگر داورى كنند، از انصاف، خارج مى‏شوند.
در برابر هر حقّى، باطلى و در برابر هر كار درستى، انحرافى و براى هر زنده‏اى قاتلى و براى هر درى كليدى و براى هر شبى چراغى آماده دارند.
زهدنمايى مى‏كنند تا به طمع‏هاى خويش برسند و از اين راه، بازار خود را گرم كنند و كالاهاى خود را بفروشند.
سخن مى‏گويند و ترديد مى‏افكنند، و شرح مى‏دهند و حقيقت را وارونه جلوه مى‏دهند. راه‏ها را هموار نشان مى‏دهند و سپس خود، روندگان را به تنگناها دچار مى‏كنند.
اينان، دار و دسته شيطان و هيزم دوزخ‏اند. «آنان، حزب شيطان‏اند و بدانيد كه حزب شيطان، به يقين، زيانكار خواهند بود».