حدیث 155. نهايت محبّت، تا مرز گناه

قرآن كريم:

وَ وَصَّيْنَا الإِْنْسانَ بِوالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنا عَلى وَهْنٍ وَ فِصالُهُ فى عامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لى وَ لِوالِدَيْكَ إِلَىَّ الْمَصيرُ * وَ إِنْ جاهَداكَ عَلى أَنْ تُشْرِكَ بى ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلا تُطِعْهُما وَ صاحِبْهُما فِى الدُّنْيا مَعْروفا؛

ما به انسان، درباره پدر و مادرش سفارش كرديم؛ مادرش او را با ناتوانى پى در پى، حمل كرد و پس از دو سال، از شير بازش گرفت [ و سفارش كرديم ] كه مرا و پدر و مادرت را سپاس گزار؛ بازگشت [ همه ]به سوى من است. و اگر آن دو كوشيدند كه تو چيزى را شريك من قرار دهى، كه از آن آگاهى ندارى، از ايشان اطاعت نكن، ولى در دنيا با ايشان به خوبى رفتار كن.

منبع: سوره لقمان، آيه 14 و 15.