حدیث 168. ذخيره سازى براى سفرى ابدى

امام صادق عليه‏السلام: ـ لَمّا سَاَ لَهُ العَلاءُ بْنُ فُضَيْلٍ عَنْ تَفْسيرِ هذِهِ الآيَةِ «فَمَنْ كانَ يَرجُوا لِقاءَ رَبِّهِ...» ـ : مَنْ صَلّى اَوْ صامَ اَوْ اَعتَقَ اَوْ حَجَّ يُريدُ مَحْمَدَةَ النّاسِ فَقَدْ اَشْرَكَ فى عَمَلِهِ، وَ هُوَ شِركٌ مَغفورٌ؛

در پاسخ سؤال علاء بن فُضَيل از تفسير اين آيه: «پس هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد...» فرمودند: هر كس به خاطر ستايش مردم نماز بخواند يا روزه بگيرد يا بنده آزاد نمايد و يا حج برود، عمل خود را به شرك آميخته است كه البته اين شرك، قابل آمرزش است [بر خلاف شرك در پرستش، كه قابل آمرزش نيست].

منبع: بحار الأنوار، ج 72، ص 301، ح 40.