حدیث 168. ذخيره سازى براى سفرى ابدى

مجاهد: جاءَ رَجُلٌ اِلى رَسولِ اللّه‏ِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهفَقالَ: اِنّى اَتَصَدَّقُ، وَ اَصِلُ الرَّحِمَ، وَ لا اَصْنَعُ ذالِكَ اِلاّ لِلّهِ، فَيُذْكَرُ ذالِكَ مِنّى وَ اُحْمَدُ عَلَيْهِ فَيَسُرُّنى ذالِكَ وَ اُعْجَبُ بِهِ! فَسَكَتَ رَسُولُ اللّه‏ِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله وَ لَمْ يَقُلْ شَيْئا، فَنَزَلَتِ الآيَةُ: «فَمَن كانَ يَرْجوا ...»؛

مردى خدمت رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله آمد و عرض كرد: من صدقه مى‏دهم و صله رحم به‏جا مى‏آورم و اين كارها را جز به خاطر خدا انجام نمى‏دهم؛ امّا مردم از كارهاى من ياد مى‏كنند و به خاطر آنها از من تعريف و تمجيد مى‏شود و اين، مرا شاد مى‏كند و از آن، خوشم مى‏آيد. رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهسكوت كردند و چيزى نفرمودند. پس اين آيه نازل شد: «هر كس به ديدار پروردگارش اميدوار است...».

منبع: تفسير نور الثقلين، ج 3، ص 316، ح 269.