حدیث 232. هر چه كنى، بهخود كنى
امام على عليهالسلام: اَ لْكُفْرُ عَلى اَرْبَعِ دَعائِمَ: عَلَى التَّعَمُّقِ وَ التَّنازُعِ وَ الزَّيْغِ وَ الشِّقاقِ فَمَنْ تَعَمَّقَ لَمْ يُنِبْ اِلَى الْحَقِّ، وَ مَنْ كَثُرَ نِزاعُهُ بِالْجَهْلِ دامَ عَماهُ عَنِ الْحَقِّ، وَ مَنْ زاغَ ساءَتْ عِنْدَهُ الْحَسَنَةُ وَ حَسُنَتْ عِنْدَهُ السَّيِّئَةُ وَ سَـكِرَ سُـكْرَ الضَّلالَةِ، وَ مَنْ شاقَّ وَ عُرَتْ عَلَيْهِ طُرُقُهُ وَ اَعْضَلَ عَلَيْهِ اَمْرُهُ وَ ضَاقَ عَلَيْهِ مَخْرَجُهُ؛ كفر، بر چهار پايه استوار است: تُندرَوى، بگومگو، انحراف از حق و دشمنى ورزيدن. كسى كه تُندروى كند، به حق نمىرسد و كسى كه ناآگاهانه بگومگو كند، همواره از ديدن حقيقت، محروم است و هر كس از حقْ منحرف گردد، خوبى را بدى و بدى را خوبى مىپندارد و از باده گمراهى مست مىشود و كسى كه دشمنى بِوَرزد، راهها برايش ناهموار و كارش سخت مىشود و راه نجات، بر او بسته مىمانَد. منبع: نهج البلاغه، از قصار 31.
فهرست زندگی در پرتو قرآن و حدیث ج2 232. هر چه كنى، بهخود كنى حديث و آيات
|
