حدیث 236. راضيم به رضاى تو

هر چيزى از دو حال، خارج نيست: يا چيزى است كه پيش از اين، روزى من نشده و اميدى به رسيدن به آن در آينده نيز ندارم و يا چيزى است كه تا زمانش نرسد، من به آن نخواهم رسيد، حتّى اگر براى رسيدن به آن، از نيروى اهل آسمان‏ها و زمين، مددجويم. و چه تعجّب‏آور است كار اين انسان كه از رسيدن به چيزى كه حتما به او مى‏رسد، شاد مى‏شود و براى از دست دادن چيزى كه هرگز به او نمى‏رسيد، غمگين مى‏گردد. اگر مى‏انديشيد، ديده بصيرتش باز مى‏شد و مى‏فهميد كه براى او از پيش، برنامه‏ريزى شده است و به آنچه آسان به دستش مى‏رسد، اكتفا مى‏كرد و به دنبال آنچه به دست آمدنى نيست، نمى‏رفت و دلش از آنچه به دشوارى به دست مى‏آيد، آسوده مى‏شد. پس براى كدام يك از اين دو چيز، عمر خود را تباه كنم؟