حدیث 242. شفاى همه دردها

امام حسن مجتبى عليه‏السلام: اِنَّ هذَا الْقُرآنَ فيهِ مَصابيحُ النّورِ، وَ شِفاءُ الصُّدورِ، فَلْيَجلُ جالٍ بِضَؤْئِهِ، وَ لْيُلجِمِ الصِّفَةَ قَلْبَهُ، فَاِنَّ التَّفكيرَ حَياةُ القَلْبِ الْبَصيرِ، كَما يَمشِى الْمُستَنيرُ فِى الظُّـلُماتِ بِالنُّورِ؛

به راستى كه در اين قرآن، چراغ‏هاى روشنايى‏بخش و شفاى قلب‏هاست. پس هر كس در پى جَلا بخشيدن است، [ديده دل خويش را] با نور آن، جلا دهد و دل خويش را با آن، تربيت كند؛ چرا كه انديشيدن [در قرآن]، مايه حيات دل شخص با بصيرت است، همچنان كه آدمى در تاريكى‏ها، با كمك نور، راه خود را مى‏پيمايد.

منبع: كشف الغمّه، ج 2، ص 199.