حدیث 245. خداوند، بداند
هِشامُ بنُ سالمٍ: كانَ اَبو عَبْدِ اللّهِ عليهالسلام اِذا اَعْتَمَ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّيلِ شَطْرُهُ اَخَذَ جِرابا فيهِ خُبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّراهِمُ فَحَمَلَهُ عَلى عُنُقِهِ، ثُمَّ ذَهَبَ بِهِ اِلى اَهْلِ الْحاجَةِ مِنْ اَهْلِ الْمَدينَةِ فَقَسَّمَهُ فيهِمْ وَ لا يَعرِفونَهُ، فَلَمّا مَضى اَبو عَبْدِ اللّهِ عليهالسلام فَقَدوا ذلِكَفَعَلِموا اَ نَّهُ كانَ اَبا عَبدِ اللّهِ عليهالسلام؛ هشام بن سالم: هوا كه تاريك مىشد و پاسى از شب مىگذشت، امام صادق عليهالسلام انبانى را كه در آن، نان و گوشت و دِرهم بود، بر مىداشتند و آن را بر دوش خود مىگذاشتند و براى نيازمندان مدينه مىبردند و در ميانشان تقسيم مىكردند و آنها ايشان را نمىشناختند. وقتى حضرت عليهالسلام در گذشتند، ديگر از آن كمكها خبرى نشد. در نتيجه، فهميدند كه آن شخص، امام صادق عليهالسلام بوده است. منبع: كافى، ج 4، ص 8، ح 1.
فهرست زندگی در پرتو قرآن و حدیث ج2 245. خداوند، بداند حديث و آيات
|
