حدیث 292. شايسته افزايش نعمت شويم

امام صادق عليه‏السلام: عَنْ عُمَر بْنِ يَزيدَ قالَ: قُلْتُ لاَِبى عَبْدِ اللّه‏ِ عليه‏السلام: اِنّى سَاَ لْتُ اللّه‏َ عَزَّ وَ جَلَّ اَنْ يَرْزُقَنى مَالاً فَرَزَقَنى، وَ اِنّى سَاَ لْتُ اللّه‏َ اَنْ يَرْزُقَنى وَلَدا فَرَزَقَنى، وَ سَاَ لْتُهُ اَنْ يَرْزُقَنى دارا فَرَزَقَنى، وَ قَدْ خِفْتُ اَنْ يَـكُونَ ذالِكَ اسْتِدْراجا! فَقالَ: اَما وَ اللّه‏ِ مَعَ الْحَمْدِ فَلا؛

عمر بن يزيد مى‏گويد: به امام صادق عليه‏السلام عرض كردم: من از خداى ـ عزّ و جلّ ـ ثروت خواستم، به من عطا فرمود. فرزند خواستم، به من عطا فرمود. خانه خواستم، به من عطا فرمود؛ امّا مى‏ترسم كه اين، استدراك باشد [؛ يعنى خداوند دارد اندك اندك، مرا به خودم وامى‏گذارد و سزاوار عذاب خويش مى‏گردانَد]. امام فرمودند: بدان كه به خدا قسم، اگر خدا را [به خاطر اين نعمت‏ها] شُكر كنى، جاى هيچ‏گونه نگرانى نيست.

منبع: سفينة البحار، ج 6، ص 27.