حدیث حـفظ زبـان

قـالَ عَـلِىٌّ عليه‏السلام: كانَ رَسُـولُ اللّهِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، يَخْزُنُ لِسـانَهُ اِلاّعَمّا كانَ يَعْنيهِ وَ يُؤَلِّفُهُمْ وَ لا يُنَفِّرُهُمْ.

امام عـلى عليه‏السلام فرمود: پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله زبان خويش را از غير سخنان مورد نياز باز مى‏داشت و كلامش مردم را الفت مى‏بخشيد و آنان را دور و بيزار نمى‏ساخت.

زبان، هم مى‏تواند الفت‏آور باشد، هم تفرقه‏انگيز. گفتار انسان گاهى دشمنى و كدورت و اختلاف پديد مى‏آورد، گاهى اختلافات را به آشتى و تفاهم تبديل مى‏كند. پيامبر خدا كه رحمت براى جهانيان و «محور وحدت» براى امّت بود، زبان خود را كنترل مى‏كرد، از حرفهاى نامربوط و بيهوده و تفرقه انگيز پرهيز مى‏كرد. كم حرف زدن، تمرينى براى خودسازى و تسلّط بر خويش است.

منبع: سُنَنُ النَّبى،ص 15