حدیث فصل اول: هـمراه با برادر پرورده...

قـالَ عَـلِىٌّ عليه‏السلام: وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعى مِنْ رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهبِاْلقَرابَةِ الْقَريبَةِ وَ الْمَنْزَلَةِ الْخَصيصَةِ، وَضَعَنى فىحِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ يَضُمُّنى اِلى صَدْرِهِ، وَ يَكْنُفُنى اِلى فِراشِهِ، وَ يَمُسُّنى جَسَدَهُ، وَ يُشِمُّنى عَرْفَهُ، وَكانَ يَمْضَغُ الشَّيْى‏ءَ ثُمَّ يُلـْقِمُنيهُ، وَ ما وَجـَدَ لى كَذْبـَةً فى‏قَوْلٍ وَلا خَطْلَةً فى فِعْلٍ.

حضرت على عليه‏السلام مى‏فرمايد: ... شما خود در پيوند با رسول‏خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، هم بدليل خويشاوندى و هم به سبب موقعيت ويژه من، جايگاه مرا مى‏شناسيد. او مرا از روزگارى كه نوزادى بودم در دامن خود مى‏نشاند و بر سينه مى‏چسبانيد، در بستر خويش مى‏خوابانيد و بدنش را به بدنم مى‏ساييد و از عطر دلپذيرش بهره‏مندم مى‏ساخت، لقمه را مى‏جويد و در دهانم مى‏گذاشت و هرگز درگفتارم دروغى نشنيد و در رفتارم لغزش و سبكسرى نديد.

شخصيت هر كس و روحيّات او از دوران كودكى شكل مى‏گيرد. اميرالمؤمنين عليه‏السلام اين افتخار را داشت كه از عنايتها و تربيتهاى خاص رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله برخوردار باشد و در دامان او تربيت گردد و عطر وجود آن حضرت را استشمام كند.

منبع: نهج البلاغه، الخطب: 192