عَـنِ الصَّـادِق عليهالسلام: وَاللّهِ ما أَكَلَ عَلِىُّ بْنُ أَبى طالبٍ عليهالسلام مِنَ الدُّنْيا حَراما قطُّ حَتّى مَضى لِسَبيلِهِ وَ ما عَرَضَ لَهُ أَمْرانِ كِلاهُما لِلّهِ رِضىً اِلاّ أَخَذَ بِأَشَدِّهِما عَلَيْهِ فى بَدَنِهِ ـ دينِـهِ ـ وَ مـا نَزَلَتْ بِرَسُـولِاللّهِ صلىاللهعليهوآله نازِلَةٌ قَـطُّ اِلاّ دَعاهُ ثِقَةً بِهِ وَ ما أَطاقَ أَحَدٌ عَمَلَ رَسُولِاللّهِ صلىاللهعليهوآلهمِنْ هذِهِ الأُمَّةِ غَيْـرُهُ وَ اِنْ كان لَيَعْمَلُ عَمَلَ رَجُلٍ كانَ وَجْهُهُ بَيْنَ الْجَنَّـةِ وَ النّارِ يَرْجُو ثَوابَ هذِهِ وَ يَخافُ عِقابَ هذِهِ.
حضرت صادق عليهالسلام فرمود: به خدا سوگند على بن ابى طالب عليهالسلام تا روزى كه از اين دنيا رفت مال حرامى نخورد و هيچگاه بر سر دو راهى ـ كه هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد ـ قرار نگرفت مگر اينكه پر زحمتترين آنها را برگزيد و هر حادثه مهمى كه براى پيامبر خدا پيش مىآمد ـ به دليل اعتمادى كه به على داشت ـ از او كمك مىگرفت. و در ميان اين امّت هيچ كس نتوانست همانند على عليهالسلام: راه پيامبر را ـ بى كم و كاست ـ طى كند و با اين همه تلاش و كوشش همواره چون بيمناكان كار مىكرد، چشمى به بهشت و چشم ديگر بر آتش داشت، از سويى اميدوار پاداش بهشت و از سوى ديگر هراسناك از كيفر آتش بود.
امام على عليهالسلام پيشوايى رها از سلطه دنيا و هواى نفس بود و چون «اسير نفس» نبود، «امير خلق» گشت و در همه شدايد و سختيها ياور و پشتيبان پيامبر خدا بود.
