قالَ زاذان: اِنَّهُ كانَ عليهالسلام يَمْشى فِى الْأَسْواقِ وَحْدَهُ وَ هُوَذاكَ يُرْشِدُ الضّالَّ وَ يُعينُ الضَّعيفَ وَ يَمُرُّ بِالْبَيّاعِ وَ الْبَقّالِ فَيَفْتَحُ عَلَيْهِ الْقُـرْانَ وَ يَقْرَءُ: «تِلْكَ الّدارُالْأخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذينَ لايُريدُونَ عُلُوّا فِىالْأَرْضِ وَ لافَسادا وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقينَ.»
زاذان مىگويد: حضرت امـيرالمؤمنين عليهالسلام به تنهايى دربازار مىگشت و گمشده را راهنمايى و ناتوان را كمك مىكرد و بهنگام عبور از پيش فروشندگان و كسبه، قرآن كريم را در برابر آنها مىگشود و اين آيه را براى آنها مىخواند «خانه آخرت ـ سعادت ابدى ـ را براى كسانى قرار داديم كه قصد سركشى و فساد در زمين ندارند و عاقبت ـ نيك ـ تنها از آن پرهيزكاران است».
على عليهالسلام نسبت به اوضاع جامعه و رفتار كسبه و مردم بىتفاوت نبود، شخصا امر به معروف و نهى از منكر مىكرد و به ناتوانان يارى مىرساند و گمشدگان را راهنمايى مىكرد و با «تذكّر لسانى» مردم را به ياد خدا و قيامت مىانداخت، تا به وظيفه خويش عمل كنند.
