حدیث نمـاز، امانت الهى
فى تفسير القشيرى: اِنَّهُ كانَ عليهالسلام اِذا حَضَرَهُ وَقْتُ الصَّلاةِ تَلَوَّنَ وَ تَزَلْزَلَ فَقيلَ لَهُ: مالَكَ؟ فَيَقُولُ: جاءَ وَقْتُ أَمانَةٍ عَرَضَها اللّهُ تعالى عَلَى السَّماواتِ وَ الاَْرْضِ وَ الْجِبالِ فَاَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ حَمَلَها الاْنسانُ. در تفسير قشيرى آمده است: هرگاه وقت اداى نماز مىرسيد، رنگ چهره اميرالمؤمنين عليهالسلام تغيير مىيافت و بر خود مىلرزيد. وقتى به او مىگفتند: اين چه حالت است؟ مىفرمود: هنگام اداى امانتى رسيده است كه بر آسمانها و زمين و كوهها عرضه شد و آنها از حمل آن سرباز زدند و انسان اين بار امانت را برداشت. نماز، ايستادن بنده در پيشگاه خداى قادر و قهّار است. او مولا و آفريدگار است و ما بندهاى سراسر نياز. حق نماز آن است كه اين جايگاه را بشناسيم و در نمازها خضوع و خشوع داشته باشيم و حضور قلب را مايه قبولى نمازها بدانيم. منبع: المناقب 2: 124 و الاحزاب / 72
ليست چهل حديث ها چهل حدیث « سیره علوی » علیه السلام نمـاز، امانت الهى
|