حدیث دعا در كنار كعبه

كـانَ عليه‏السلام يُمْسِكُ الرُّكْنَ الاَْسْـوَدَ وَيُناجِى‏اللّهَ وَيَدْعُـو قـائـلاً: إِلهى أَنْعَمْتَنى فَلَمْ تَجِدْنى شاكِرا، وَأَبْلَيْتَنى فَلَمْ تَجِدْنى صابِرا، فَلا أَنْتَ سَلَبْتَ النِّعْمَةَ بِتَرْكِ الشُّكْرِ، وَلاأَدَمْتَ الشِّدَّةَ بِتَرْكِ الصَّبْرِ. إِلهى ما يَكُونُ مِنَ الْكَريمِ إِلَّا الْكَرمُ.

امام حسين عليه‏السلام حجرالاءسود كعبه را مى‏گرفت و با خدا اينگونه نيايش مى‏كرد: خدايا نعمتم دادى و سپاسگزارم نيافتى و مبتلايم كردى و شكيبايم نيافتى، اى خداى مهربان! نه با ناسپاسى من نعمتت را گرفتى و نه با بى‏صبرى من بلاى خود را پيوسته فرستادى، پروردگارا! از كريم جز بزرگوارى سر نزند.

خداوند، در خدايى خود، كريم و غفّار و مهربان است، ولى ما در بندگى خود قصور و كوتاهى داريم و آنگونه كه شايسته است، شكر و صبر نداريم. او وفا مى‏كند و ما جفا. او نعمت مى‏دهد و ما ناسپاسى. او مبتلا مى‏سازد و ما بى صبرى مى‏كنيم.

منبع: موسوعة كلمات الامام الحسين عليه‏السلام ص 791