حدیث كمال معرفت

كانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليهماالسلام اِذا قَرَءَ هذِهِ الآيَةَ «وَاِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّه‏ِ لاتُحْصُوها» يَقُولُ: سُبْحانَ مَنْ لَمْ يَجْعَلْ فى أَحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ نِعْمَةٍ اِلاَّالْمَعرِفَةَ بِالتَّقْصِيرِ عَنْ مَعْرِفَتِها، كَما لَمْ يَجْعَلْ فى أَحَـدٍ مِنْ مَعْـرِفَةِ اِدْراكِهِ أَكْثَـرَ مِنَ الْعِلْمِ بِانَّهُ لايُدْرِكُهُ.

امام چهارم عليه‏السلام هنگامى كه اين آيه را كه مى‏گويد: «اگر نعمتهاى الهى را بخواهيد شمارش كنيد قابل شمارش نيستند» مى‏خواند مى‏فرمود: منزّه است خدايى كه شناخت (و شكر) نعمت را براى هيچ‏كس جز شناخت اينكه قادر به شناخت آن نعمتها نيست قرار نداده همانطور كه شناخت خودش را براى هيچ كس بيش از اين قرار نداده كه باور كند كه [ذات] او را نمى‏تواند بشناسد (يعنى: همينكه باور كند نعمتهاى الهى را نمى‏تواند بشناسد و سپاسگزارى كند و بفهمد حقيقت او را قادر نيست درك كند همين براى شناخت و شكرگزارى كافيست).

بنده همان به كه ز تقصير خويش عذر به درگاه خدا آورد ورنه سزاوار خداوندى‏اش كس نتواند كه به جا آورد

منبع: روضة الكافى، ج 8، ص 394، بلاغة الامام على بن الحسين عليهماالسلامص 57.