حدیث افطار و اطعام امام
عَنْ أَبى عَبْدِاللّهِ عليهالسلام قالَ: كانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليهماالسلام اِذا كانَ الْيَوْمُ الَّذى يَصُومُ فيهِ، يَأْمُرُ بِشاةٍ فَتُذْبَحُ وَ تُقْطَعُ أَعْضاؤُهُ وَ تُطْبَخُ، وَ اِذا كانَ عِنْدَ الْمَساءِ أَكَبَّ عَلَى الْقُدُورِ حَتّى يَجِدَ ريحَ الْمَرَقِ وَ هُوَ صائِمٌ، ثُمَّ يَقُولُ: هاتُواالْقُصاعَ اِغْرِفُوا لاِلِ فُلانٍ، وَ اغْرِفِوا لاِلِ فُلانٍ حَتّى يَأْتِىَ عَلى آخِرِ الْقُدُورِ، ثُمَّ يُـؤْتى بِخُبْزٍ وَ تَمْرٍ فَيَكُونُ ذلِكَ عِشـاءُهُ. امام صادق عليهالسلام فرمود: روزى كه امام سجاد عليهالسلامروزه مىگرفت دستور مىداد گوسفندى تهيه و ذبح شود و تكه شود و پخته شود هنگامى كه شب مىشد سر خود را بالاى ديگها خم مىكرد تا بوى آبگوشت را با دهان روزه بچشد و بعد از چشيدن مىفرمود: كاسهها را بياوريد براى فلان خاندان و فلانى پر كنيد تا اينكه به آخرين ديگها مىرسيد، نان و خرما آورده مىشد، پس اين شامش مىشد. اوج وارستگى از تعلّقات و شهوتِ شكم آن است كه انسان روزهدار باشد و طعامهاى لذيذ براى ديگران فراهم كند و افطارى دهد، امّا خودش با غذاى سادهاى افطار كند. منبع: بحار، ج 46، ص 71؛ من لا يحضره الفقيه 90، ح 1955.
ليست چهل حديث ها چهل حدیث « سیره سجادی » علیه السلام افطار و اطعام امام
|
