حدیث بخش اول: سـيره امـام باقر...

قـالَ الصَّـادِقُ عليه‏السلام: كانَ أَبى كَثـيرَ الـذِّكْرِ لَقَدْ أَمْشى مَعَهُ وَأَنَّهُ لَيَذْكُرُاللّه‏َ وَاكُلُ مَعَهُ‏الطَّعامَ وَأَنَّهُ لَيَذْكُرُاللّه‏َ وَلَـقَدْ كانَ يُحَـدِّثُ‏الْقـَوْمَ وَما يَشْغَلُهُ ذلِكَ عَنْ ذِكْرِاللّه‏ِ.

امام صادق عليه‏السلام فرمود: پدرم بسيار ياد خدا مى‏كرد. با او راه مى‏رفتم و او ذكر خدا مى‏گفت و با او غذا مى‏خوردم، او ذكر خدا مى‏گفت و با مردم سخن مى‏گفت، ولى سخن گفتن، او را از ياد خدا باز نمى‏داشت.

هر چند ذكر واقعى، توجّه قلبى و باطنى به پروردگار است، امّا ذكر زبانى هم راهى به سوى ذكر قلبى است و خوب است كه انسان پيوسته با زبانش ذكر بگويد، هر چند به كار ديگرى مشغول باشد. مى‏توان در حال رانندگى، آشپزى، كار و زراعت هم ذكر گفت و چنين ذكرى با كار منافات ندارد.

منبع: وسائل الشيعه، ج 4، ص 1181، روايت 2.