حدیث منـاجات آخـر شـب
عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجّاجِ قالَ: كانَ أَبا عَبْدِ اللّهِ عليهالسلام اِذا قامَ اخِرَ الْلَّيلِ يَرْفَعُ صَوْتَهُ حَتّى يَسْمَعَ أَهْلُ الدّارِ وَ يَقُولُ: اَللّهْمَّ أَعِنّى عَلى هَوْلِ الْمُطَّلَعْ وَ وَسِّعْ عَلَىَّ ضيقَ الْمَضْجَعِ وَ ارْزُقْنى خَيْرَ ما قَبْلَ الْمَوْتِ وَ ارْزُقْنى خَيْرَ ما بَعْدَ الْمَوْتِ. عبدالرحمن بن حجاج (يكى از ياران حضرت) مىگويد: امام صادق عليهالسلام چون آخر شب (براى مناجات با خدا) بر مىخاست، صداى خود را (به دعا) بلند مىكرد تا خانوادهاش بشنوند و مىگفت: خدايا مرا در بيم قيامت كمك فرما و تنگاى خوابگاه (قبر) را بر من وسيع فرما و خير قبل از مرگ و پس از مرگ را بر من روزى فرما. نماز شب، خلوت كردن بنده با خدا و رازگويى عبد با مولاست. آنان كه در پى قرب خدايند، از اين فرصت بهره مىگيرند و با تضرّع به درگاه الهى، از او مغفرت مىطلبند. منبع: كافى 2: 538 ح 13، بحارالانوار 87: 192
ليست چهل حديث ها چهل حدیث « سیره صادقی » علیه السلام منـاجات آخـر شـب
|