قالَ الرِّضا عليهالسلام: . . . كانَ أَبى صَلَواتُاللّهُ عَلَيْهِ إِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِكا، وَ كانَتْ كَأبَتُهُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتّى يَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ أَيّامٍ فَإِذا كانَ يَوْمُ الْعاشِرِ كانَ ذلِكَ الْيَوْمُ، يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَحُزْنِهِ وَ بُكائِهِ وَ يَقُولُ: هذَا الْيَوْمُ الَّذى قُتِلَ فيهِ الْحُسَيْنُ صَلّىاللّهُ عَلَيْهِ.
امام رضا عليهالسلام فرمود: پدرم درود خدا بر او باد، وقتى كه ماه محرّم مىرسيد، ديگر خندان ديده نمىشد، بلكه تا روز دهم همواره اندوهگين و غمناك بود، و چون روز دهم فرا مىرسيد آن روز، روز عزا و غم و اندوه و گريه او مىشد و مىفرمود: اين همان روزى است كه امام حسين عليهالسلام در آن به شهادت رسيد.
بزرگداشت عاشورا در آموزشهاى ائمّه، براى زنده نگه داشتن آن حادثه بود، تا فراموش نشود و در دورانهاى بعد، اثرگذار و بيدارگر و الهام بخش باقى بماند.
