عَنْ سُلَيْمانَ بْنِ جَعْفَرٍ الْجَعْفَرى قالَ: كُنْتُ مَعَ الرِّضا عليهالسلام فىبَعْضِالْحاجَةِ... فَدَخَلَ اِلى دارِهِ مَعَ الْمُعَتَّبِ فَنَظَرَ إِلى غِلْمانِهِ يَعْمَلُونَ بِالطّينِ وَ إِذاً مَعَهُمْ أَسْوَدٌ لَيْسَ مِنْهُمْ... قالَ عليهالسلام: قاطَعْتُمُوهُ عَلى أُجْرَتِهِ؟ فَقالوُا : لا ... فَقالَ عليهالسلام: إِنّى قَدْنَهَيْتُكُمْ عَنْ مِثْلِ هذا غَيْرَ مَرَّةٍ أَنْ يَعْمَلَ مَعَكُمْ أَحَدٌ حَتّى يُقاطِعُوهُ أُجْرَتَهُ…
سليمان بن جعفر جعفرى گويد: براى انجام كارى پيش امام رضا عليهالسلام رفته بودم، او با معتّب به خانهاش وارد شد، ديد غلامانش گِل كارى مىكنند و كارگر غريبى را نيز به كار گماردهاند. فرمود: آيا مزدش را تعيين كردهايد، گفتند: نه، فرمود: چندين بار من شما را از انجام اين كار نهى نمودهام و گفتهام: هيچكس را براى كارى استخدام نكنيد مگر اينكه اجرتش را معيّن كرده باشيد.
تعيين اجرت كارگر، از بروز اختلاف پيشگيرى مىكند و وقتى پرداخت شود، راضى است. امّا بدون آن، هم اختلاف پيش مىآيد، هم فكر مىكند حق كامل او پرداخت نشده است.