حدیث فصل چهارم: اخـــلاق زُهـــد

قالَ ابنُ العِمادِ الحَنبَلى: قيلُ لِلْمُتَوَكِّلِ اِنَّ فى بَيْتِهِ سِلاحا وَ عُدَّةً وَ يُريدُ الْقِيامَ، فَاَمَرَ مَنْ هَجَمَ عَلَيْهِ مَنْزِلَهُ، فَوَجَدَهُ فى بَيْتٍ مُغْلَقٍ وَ عَلَيْهِ مِدْرَعَةٌ مِنْ شَعْرٍ يُصَلّى، لَيْسَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الاَْرْضِ فِراشٌ.

ابن عماد حنبلى گويد: به متوكل گفته‏شد كه در خانه حضرت امام هادى عليه‏السلاماسلحه و وسايل ديگر هست و او قصد قيام و خروج دارد. دستور داد كسانى به خانه او حمله بردند و حضرت را در اتاقى در بسته يافتند در حالى كه لباسى پشمى بر تن داشت و نماز مى‏خواند و هيچگونه فرشى در زمين نبود.

محبوبيّت امامان و توجّه قلبى و عميق مردم به آنان، سبب حسادتِ حاكمان ظالم مى‏شد. گزارش‏هاى مغرضانه و حسودانه مخالفان هم بر آن مى‏افزود. از اين رو به بهانه‏هاى مختلف، مأموران را به تفتيش خانه آنان مى‏فرستادند و اغلب هم ناكام مى‏شدند، چون سلاح و نامه و نشانه‏هاى قيام در آن نمى‏يافتند.

منبع: شذرات الذهب 2 : 128.