حدیث هـمنشينى بـا گل

الإمام عليّ عليه السلام صُحْبـَةُ الأَخـيارِ تَـكْسِبُ الْخـَيْرَ، كَالرّيحِ اِذا مَرَّتْ بِالطَّيِبِ حَمَلَتْ طيبا. حديث

امام عـلى عليه‏السلام فرمود: همنشينى با نيكان، نيكى مى‏آورد، مثل بـاد كه وقتى به بـوى خـوش (وخوشبو) گذر مى‏كند، با خود بوى خوش مى‏آورد.

رنگ‏پذيرى انسان از محيط و اطرافيان، از خصيصه‏هاى اوست.
هم معاشرت با افراد صالح، تأثير مثبت و سازنده بر انسان مى‏گذارد، هم همنشينى با دوستان بد و اشخاص آلوده و بد دل، دل و انديشه و رفتار انسان را تحت تأثير قرار مى‏دهد.
قرار گرفتن در فضاى معطر، هر چند انسان عطر نزند، آدمى را خوشبو مى‏سازد. «سعدى» به همين حكمت والا در گلستان اشاره كرده، آنجا كه همنشينى «گِل» و «گُل» را مطرح نموده است كه كمال همنشين، حتى در گل و خاك هم اثر مى‏گذارد.
همچنان كه عبور باد و نسيم از يك مزبله و لجنزار، نسيم را متعفن و بدبو مى‏سازد و مشام را آزار مى‏دهد، عبور نسيم از يك بوستان پر از گل و از يك گلستان معطر، مشام را روح و نشاط مى‏بخشد.
همنشينى با افراد، انسان را در حال و هوا و فضاى همان خلق و خوى قرار مى‏دهد.
تا مى‏توان با پاكان و خوبان رفاقت و دوستى كرد، چرا همدمى و همنشينى با آلودگان؟!...

منبع: غررالحكم ج2 ص201
ليست چهل حديث ها چهل حدیث « راه زندگی » هـمنشينى بـا گل
 
 
 
 
 
کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به انهار میباشد. www.anhar.ir
طراحی و پیاده سازی: GoogleA4.com