امام عـلى عليهالسلام فرمود: همنشينى با نيكان، نيكى مىآورد، مثل بـاد كه وقتى به بـوى خـوش (وخوشبو) گذر مىكند، با خود بوى خوش مىآورد.
رنگپذيرى انسان از محيط و اطرافيان، از خصيصههاى اوست.
هم معاشرت با افراد صالح، تأثير مثبت و سازنده بر انسان مىگذارد، هم همنشينى با دوستان بد و اشخاص آلوده و بد دل، دل و انديشه و رفتار انسان را تحت تأثير قرار مىدهد.
قرار گرفتن در فضاى معطر، هر چند انسان عطر نزند، آدمى را خوشبو مىسازد. «سعدى» به همين حكمت والا در گلستان اشاره كرده، آنجا كه همنشينى «گِل» و «گُل» را مطرح نموده است كه كمال همنشين، حتى در گل و خاك هم اثر مىگذارد.
همچنان كه عبور باد و نسيم از يك مزبله و لجنزار، نسيم را متعفن و بدبو مىسازد و مشام را آزار مىدهد، عبور نسيم از يك بوستان پر از گل و از يك گلستان معطر، مشام را روح و نشاط مىبخشد.
همنشينى با افراد، انسان را در حال و هوا و فضاى همان خلق و خوى قرار مىدهد.
تا مىتوان با پاكان و خوبان رفاقت و دوستى كرد، چرا همدمى و همنشينى با آلودگان؟!...