امام عـلى عليهالسلام فرمود: تكبر تو در دوران رياست، موجب خوارى در دوران بركنارى است.
رياست و پست هم «ظرفيت» مىخواهد.
بعضى به محض آنكه به رياست و ميزى مىرسند، خود را گم مىكنند، رفتارشان با دوستان و آشنايان و اقوام و مردم عوض مىشود، رفتار متكبرانه و از روى بىاعتنايى به مردم، آنان را از چشمها و دلها مىاندازد و «پايگاه قلوب» سقوط مىكند.
تا وقتى در «رياست»اند، سقوط آن پايگاه و از دست دادن آن جايگاه، محسوس نيست، چون بالأخره قدرت و نفوذ و امر و نهى و امضا و خدم و حشم دارند.
ولى... وقتى بركنار و معزول مىشوند يا دوران مسؤوليت و رياستشان به پايان مىرسد، «تنها» مىشوند و «خوار» مىگردند. اين تنهايى و خوارى در دوران بركنارى، محصول آن كبر و غرور در دوران رياست و مسؤوليت است.
آنان كه تواضع، حسن خلق، احترام به ديگران و انسانيت و شرف را در آن دوره داشته باشند، وقتى بركنار يا بازنشست هم بشوند، بازهمان «عزيز» قبلى هستند و پايگاه مردمى و جايگاه شخصىشان (نه موقعيت شغلى و مقامى) ملحوظ است.
و راستى چه تلخ است خوارى پس از عزت!
