حدیث آب حلم بر آتش غضب

بى‏جهت نيست كه غضب را به «شعله سركش» و «آتش گدازان» تشبيه كرده‏اند.
سوزندگى خشم، هم نسبت به خود فرد غضبناك است، هم نسبت به ديگرانى كه مورد خشم قرار مى‏گيرند.
چه بسـيار تصميم‏ها و قضاوتها و برخوردهايى كه از سر عصبانيت و غضب انجام مى‏گيرد و پيـامدهاى تلخ و زيانهاى جـبران‏نـاپذير درپـى مى‏آورد.
حلم ورزيدن و بردبارى نشان دادن مثل آبى است كه آتش را خاموش مى‏سازد. برعكس، تندى و پرخاش و اعمال خشم آن شعله را مشتعلتر مى‏كند.
گرچه «فرو خوردن خشم» و «كظم غيظ» كه اصطلاح قرآنى آن است تلخ است، ولى ميوه‏اش شيرين و نتيجه‏اش آرام بخش است.
و... گرچه غضب را اعمال كردن، لذت موقت مى‏دهد و دل انسان خنك مى‏شود، اما پشيمانى پس از آن و حسرتهاى بعدى جبران‏ناپذير است.
خوشا آنان كه با «آب حلم»، آتش غضب را فرو مى‏نشانند.